Τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και η Δημοκρατική Παιδεία

Με αφορμή τη δημόσια προβολή της ταινίας ντοκιμαντέρ "Rebel High School" μας απασχόλησαν οι συλλογισμοί που ακολουθούν :


Τα λεγόμενα ενός απο τους πρωταγωνιστες της ταινιας στο τρέιλερ , απηχούν πολύ τα συμπερασματα που αναφερει στα βιβλία του , προϊον πολυετούς έρευνας , ο εξελικτικός ψυχολόγος Peter Gray , δηλαδή οτι το βασικό κίνητρο της μάθησης ενεργοποιείται μόνο από ειλικρινες και βαθύ ενδιαφέρον εκ μερους του υποκειμένου. 
Εδώ εστιάζεται και η βασική αντινομία του υπάρχοντος εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Δυστυχως διαθετουμε ενα εκπαιδευτικο σύστημα εχθρικό προς τα δικαιωμάτα των παιδιών (χαρακτηριστικά η αθέτηση του #άρθρο12 εντός του σχολείου) που αναπαράγει τον εαυτό του αενάως, δημιουργώντας αδιέξοδα που σχετίζονται με τη συνολικη απαξιωση του (με αποτελεσμα τα αθρόα ποσοστά διαρροής στην εφηβική ηλικία).
Αν το σχολείο 'πρωτης ευκαιρίας' λετουργούσε συμπεριληπτικά , επικεντρώνοντας το ενδιαφερόν του, στην ψυχοσυναισθητική φροντίδα του αναπτυσσόμενου ανθρωπου , εντος ενος συλλογικου περιβαλλοντιος αλληλοσεβασμού, ισότιμων σχέσεων και ελευθερίας, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας θα ήταν ένας πλεονασμός και μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις.
Το ζήτημα παραμένει σε ανοιχτό διάλογο: Εχουμε δικαίωμα να εκπαιδεύουμε τα παιδιά με τον τρόπο που εκπαιδευτήκαμε κι εμείς; Η μήπως θα ήταν πιο γόνιμο να αναθεωρήσουμε ολικά τη στάση μας απέναντι σε ένα καθιερωμενο και απαρχαιωμένο σύστημα εκπαίδευσης που βασίζεται στον εξαναγκασμό από την πρώιμη παιδική ηλικία;
Θα μπορούσαμε άραγε να δημιουργήσουμε εστίες (#διάφανο_σχολείο) αυτοκατευθυνόμενης μάθησης #SDE που θα υπηρετούσαν ακριβώς τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού , προσχωρώντας σε μια #χειραφετική_παιδαγωγική ικανή σε βάθος χρόνου να αποτελέσει τη βασική μαγια για τη μεταβατική κοινωνία δικαιοσύνης και ελευθερίας που οραματιζόμαστε;